Δυο νέοι άνθρωποι, δυο νέα παιδιά διεκδικούν τη θέση τους στη ζωή, να ερωτευτούν και να ζήσουν όπως θέλουν αυτοί, κι όλοι και όλα τους στέκονται εμπόδιο. Όλοι παρεμβαίνουν και πιέζουν. Άλλοι με το πρόσχημα της αγάπης, όπως την εννοούν οι "δικοί" τους, κι άλλοι με το πρόσχημα του έρωτα και της διεκδίκησης, όπως κάνει ο Αποστολόπουλος για την Αντιγόνη. "Αγάπη, η πιο ύποπτη έννοια, αυτή η φάουσα" έτσι τη νιώθει ο Πάρης. "Αγάπη, έρωτας μέχρι το έγκλημα!" διαπιστώνει η Αντιγόνη. Αυτή η διελκυστίνδα θα κρατήσει σ όλη τη διάρκεια του έργου καθ υπερβολήν και προ παντός κατά συρροήν. Όσπου το νήμα να κοπεί. Από εκεί και πέρα η επανάσταση, η ανατροπή της ισορροπίας θα είναι αναπόφευκτη. Μια επανάσταση και μια ανατροπή, που την άφησαν τελευταία οι δυο ερωτευμένοι, αφού έδωσαν στο αντίθετο στρατόπεδο όλες τις ευκαιρίες για συνδιαλλαγή, όλες τις ευκαιρίες για να μη συμβεί. Ένα αμείλικτο κυνηγητό από την αρχή μέχρι το τέλος. "Κατά συρροήν"... [...]