Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Lombroso απέδειξε πειραματικά το γεγονός ότι οι εσωτερικές συγκινήσεις αποκαλύπτονται στις μεταβολές της κυκλοφορίας του αίματος ενός ατόμου, παρά την φαινομενική εξωτερική απάθειά του...

Εγκαταλειμμένα χωριά, σπίτια που ερημώνουν, άνθρωποι μαραζωμένοι, γυρεύουν ανάσα...

-

Πινελιές σκέψεων στη νουβέλα ΠΟΛΥΔΑΜΑΣ Ο ΣΚΟΤΟΥΣΣΑΙΟΣ Λέει κάπου ο Φρόιντ: «Για να καταλάβεις τον χαρακτήρα κάποιου, ζήτησέ του να περιγράψει τον αγαπημένο του φίλο, τον αγαπημένο του τόπο, τον αγαπημένο του δάσκαλο»...

Αν αρχή του σύμπαντος ήταν το «πρωταρχικό άτομο» που κάποτε εξερράγη και δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες και οι αστέρες, τα πάντα είναι συνδεδεμένα, δεν υπάρχει κενό, κι είναι ψευδαίσθηση το ότι υπάρχουν χωριστά αντικείμενα...

Ἡ μυστικὴ φωνή… Μιὰ...

Ὢ παῖδες ὅτι μέν ἐστέ πατέρων ἀγαθῶν τοῦτο μηνύει τό νῦν πρόν∙ ἡμῖν δἐἐξόν ζῆν καλῶς, καλῶς αἰρούμεθα μᾶλλον τελευτᾶν, πριν ἡμᾶς τε καί τούς ἔπειτα εἰς ὀνείδη καταστῆσαικαί πᾶν το πρόσθεν γένος αἰχχῦναι… Ω παιδιά μου η παρούσα στιγμή δείχνει ότι σεις μεν κατάγεσθε από ένδοξους πατέρες και αν και είναι δυνατό να ζούμε ανάξια, προτιμάμε με σθένος να πεθαίνουμε ένδοξα πριν οδηγήσουμε και σας και τους μεταγενέστερους σε ντροπή και πριν ντροπιάσουμε άτιμα τους πατέρες μας και όλες τις προηγούμενες γενιές… Πλάτωνος Μενέξενος, 246d Δε χάνομαι στα Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω...

Το πρώτο δρομολόγιο οδήγησε σε λάθος προορισμό τους κεντρικούς ήρωες των ιστοριών, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο...

Κατοικώ την πιο μικρή χώρα με το πιο μικρό σπιτάκι το πιο μικρό αυλιδάκι και τις πιο μεγάλες γλάστρες του κόσμου...

-

Μέσα από μύθους και χρησμούς της αρχαιότητας η κόρη του μάντη Τροφώνιου, Έρκυνα, καταφέρνει να βαφτίσει την αρχέγονη υδάτινη θεότητα του ποταμιού με το όνομά της...

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΡΩΜΑ

Μόλις που απαιτείται να υπομνήσουμε πως η θεματική μας δεν είναι ούτε νέα, ούτε παλαιά, αλλά πως διασημαίνει διάρκεια απ’ την ηώ των πρώτων πολιτισμών και πως διαμέσου της μυθολογίας, του μυθικού πνεύματος, της τέχνης, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφικής εντρύφησης, απασχόλησε, απασχολεί και θα παροξύνει το διανθρώπινο προβληματισμό...

Ποια όαση περίσκεπτη, των στοχαστών το κλέος δεν έπεσε μακάβρια στου βίου τη φενάκη και ποια ελπίδα των πολλών βρήκε δικαίωσή της μες της ζωής το θέατρο που μας αποχαυνώνει στις τόσες τόσες τις τριβές ανθρώπινης μωρίας που ανεμοδέρνονται σκληρά μέσα στη χρονικότη; Υπάρχει κάτι πιο βαθύ στης ζωής τους αρμούς κάτι που αναιρεί ευθύς παλιές μας ιστορίες είναι το νόημα της ζωής που μας κρυφοκοιτάει στο όριο το άθικτο που πλάθει την αλήθεια...

«Παρακολουθούσα συνεπαρμένος ως το τέλος: ύστερα έπεσα στα γόνατα – έκρυψα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου: κοίταξα πάλι μακριά∙ κάτι επέπλεε προς την ακτή...