Η μεγάλη περιπέτεια της αριστεράς στην Ευρώπη είναι ακόμη στα σπάργανα. Μόνο που για να γίνει μια δημιουργική περιπέτεια, μια περιπέτεια με οράματα και ελπίδες, δεν πρέπει να στηρίζεται σε βερμπαλισμούς και άλματα στο κενό. Η ιστορική μνήμη και η αίσθηση του παρόντος είναι αναγκαίες. Οι αόριστες και συχνά αυθαίρετες επικλήσεις για το νέο όχι μόνο επιτείνουν την κρίση ταυτότητας, αλλά, ταυτόχρονα, δημιουργούν νέα χαρακώματα και εσωστρέφειες. Η περιπέτεια της δημοκρατικής αριστεράς σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τη μετεξέλιξή της σε μια νεοφιλελεύθερη καρικατούρα.