Αν η πολιτική είναι η "τέχνη του εφικτού", όπως λένε, άλλο τόσο είναι και η τέχνη του εφήμερου. Μια πολιτική πράξη μπορεί να επηρεάσει την πορεία μιας ολόκληρης γενιάς, όμως η πολιτική σκέψη που την υπαγόρευσε καλύπτεται συνήθως πολύ γρήγορα κάτω από τις συνεχείς προσχώσεις της επικαιρότητας. Η πράξη καταγράφεται πανηγυρικά από την ιστορία, η σκέψη καταχωρείται συνήθως στα αζήτητα της συλλογικής μνήμης, έστω κι αν ήταν η γενεσιουργός αιτία της. Δεν στέκομαι στο αν αυτό είναι άδικο. Γιατί πιστεύω ότι πριν απ όλα είναι επιζήμιο. Η πολιτική σκέψη, όσο κι αν είναι εξ ορισμού επικαιρική, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Περιέχει στοιχεία που μένουν πάντα ζωντανά και μπορούν να αποδειχτούν ιδιαίτερα χρήσιμα στη διαμόρφωση πολιτικής στο κοντινό ή το μακρινό μέλλον. Γι αυτό πρέπει να επιζεί για να συμβάλλει ως μια ιδεατή δεξαμενή απόψεων στον πολιτικό διάλογο, που ούτως ή άλλως δεν σταματά ποτέ. Αυτή τη λογική υπηρετεί τούτο το βιβλίο, το οποίο περιέχει θέσεις και αναφέρεται σε δράσεις που συνοψίζουν τους βασικούς άξονες της πολιτικής του Νίκου Σηφουνάκη στη διάρκεια της τετραετίας 2000-2004. Σκοπός του δεν είναι κατά κανέναν τρόπο η υστεροφημία. Είναι η ανάγκη του συγγραφέα να επικοινωνήσει μ έναν τρόπο πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό και πιο προσωπικό με όσους ενδιαφέρονται για τα πολιτικά πράγματα του τόπου, να καταγράψει, να κωδικοποιήσει και να αξιολογήσει τις αρχές και τις πρωτοβουλίες που σηματοδότησαν μια καθοριστική περίοδο της πολιτικής, με την πεποίθηση ότι η δημόσια κατάθεση αυτών των "πεπραγμένων" μπορεί να φανεί χρήσιμη σε κάποιους, τώρα ή στο μέλλον. Είναι, ακόμα, μια οφειλόμενη αναφορά σε αυτούς που τον στήριξαν και του εμπιστεύτηκαν την εκπροσώπησή τους στο πλαίσιο των θεσμών.