Με "λιμάνι" και "ορμητήριο" το βιβλίο μου "Κινηματογράφοι της Αθήνας", που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2007, το ενδιαφέρον μου στράφηκε προς τα νότια της Αθήνας και ειδικά προς το λιμάνι, επίνειο της, στον Πειραιά και των κοντινών προς αυτόν Δήμων. Η "περιήγηση" και καταγραφή άρχισε από τις ίδιες χρονολογικές αποστάσεις και από το αντίστοιχο, γνωστό, αρχειακό τεκμηριακό υλικό (εφημερίδες, περιοδικά, προγράμματα, φωτογραφίες, εισιτήρια, προσκλήσεις, διαφημίσεις κ.ά). Οι παλιοί κινηματογράφοι του Πειραιά, διάσπαρτοι σ όλη την πόλη, θερινοί και χειμερινοί, προσέφεραν γέλιο και συγκίνηση, ανάλογα με το έργο και αποτελούσαν μέρος της ψυχαγωγικής κυρίως καθημερινότητας των κατοίκων. Υπήρχαν οι "ακριβοί" κινηματογράφοι με τα έργα σε πρώτη προβολή και οι "φτηνοί", κυρίως οι συνοικιακοί, της δευτέρας προβολής, που η διαφορά τους ήταν μία ή δύο εβδομάδες και οι καλοκαιρινοί, που πρόσφεραν και μια δροσιά ρομαντισμού, παίζοντας όμως έργα που πρωτοεμφανίστηκαν το χειμώνα ή ακόμα επιτυχίες που άντεχαν στον χρόνο. Αποτέλεσαν για δεκαετίες χώρο έλξης της οικογενειακής εξόδου (όταν το έργο ήταν κατάλληλο), του ραντεβού των ερωτευμένων (που σπάνια παρακολουθούσαν το έργο ή εκτός και ο δεσμός είχε περάσει στα πλαίσια του "σοβαρού" και το ζευγάρι συνόδευε η μαμά ή η θεία ή κάποιος άλλος συγγενής) και γενικά της εβδομαδιαίας ψυχαγωγίας (αν και υπήρχαν φανατικοί καθημερινοί θαμώνες...).