Και το ποιητικό έργο της Στεπάνοβα δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, καθώς φαίνεται πως η ποιήτρια προτιμά την καθημερινότητα, ακόμα και το ντοκουμέντο. Την ενδιαφέρει περισσότερο η μαζική μοίρα των ανθρώπων, παρά η ατομική. Αυτό, ίσως, να συμβαίνει επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου μετακινούνται μεγάλα πλήθη και σημειώνονται μαζικοί θάνατοι, με συνέπεια η ατομική ανθρώπινη μοίρα να μην έχει τόσο ενδιαφέρον. Να ένα κιμονό που έγινε χαόρι. Να ένα χαόρι που έγινε παιδικό κιμονό. Τα πράσινα μανίκια, μετατράπηκαν σε μαξιλάρια Το ωραίο στρίφωμα, μεταμορφώθηκε σε ζώνη, Τίποτα δεν πάει χαμένο, όλα εξυπηρετούν σε κάτι, Κάθε κομματάκι ύφασμα προσπαθεί να ολοκληρωθεί, Να κρατηθεί από το σώμα ενός ζεστού ανθρώπου, Να το τυλίξει, να το αγκαλιάσει, να μη μένει άδειο. Η ανάποδη, η φόδρα, οι ξέθωρες μασχάλες, Οι λεπτές ραφές, που άνοιξαν στη σπασμένη κλωστή, Μικρές τρύπες σαν αστέρια, σημάδια σκόρου, καψίματα, Απώλεια χρώματος, απώλεια σχήματος. Περιμένουν για πολύ Σαν βουβά καταφύγια, δωμάτια χωρίς ενοίκους, Ευάερα, έτοιμα να αγκαλιάσουν οποιονδήποτε.