Όταν πλέκουμε ένα όνειρο, χρησιμοποιούμε το μυαλό μας σαν σμίλη και την ψυχή μας σαν κουβάρι. Γεννιέται η επιθυμία στην καρδιά μας να επιτύχουμε το όνειρό μας ακόμη κι αν οι κραυγές της αποτυχίας, της απαισιοδοξίας, της απογοήτευσης, της θλίψης, της μοναξιάς και του θανάτου μάς κουφαίνουν και μας τρομάζουν. Καθετί μπορεί να ξεπεραστεί και να θάλλει η ψυχή μας ξανά, φτάνει να ακολουθήσουμε το όνειρό μας, πνίγοντας αυτές τις κραυγές. Ας αντιληφθούμε, συνεπώς, τη δύναμη του εαυτού μας.