Καθώς ο αναγνώστης θα προχωρεί στο διάβασμα αυτού του κειμένου θα καταλάβει σε τι προσπαθώ να απαντήσω, ίσως νοιώθοντάς το και ως υποχρέωσή μου! Το έναυσμα αυτής της γραφής προήλθε από ένα γράμμα πολύ αγαπητού μας φίλου από το οποίο παρακινήθηκα! Σε όλον αυτόν τον κύκλο των αναμνήσεων -όπου δεν υπάρχει ούτε ίχνος μυθοπλασίας-, ας περιηγηθεί μαζί μου σε χρόνους που πέρασαν, στην ανθρώπινη ουσία που αφήνει ο άνθρωπος καμιά φορά ως απαύγασμα ακόμα και όταν δεν ζει πια! Να! λοιπόν ένα ταξίδι πολλές φορές άνοιξης στη μέση του βαρύ χειμώνα ή και μια φωναχτή παρουσία νιάτων καρδιάς που εν τέλει όλοι μας διαθέτουμε έτσι και θελήσουμε να ψάξουμε μέσα μας πιο βαθειά! (αντί προλόγου)...