[...] Η μελέτη έχει δύο δομικά χαρακτηριστικά: το καταλογογραφικό και το τμήμα της ανάλυσης των επί μέρους παραθεμάτων (104 τον αριθμό). Το πρώτο "τεχνιτεύεται" μιαν ιδέα του πώς ο φιλόσοφος θα μπορούσε να είχε καταρτίσει ένα σχέδιο συγκεντρωτικό των διαθέσιμων παραθεμάτων και των αντίστοιχων τόπων της ρητορικής του πραγματείας -μέσα από τις παραδόσεις του στο Λύκειον- για να τα "κατασκευάση" προς έκδοση σε ένα πολυσυζητημένο ως προς την ενότητά του -αλλά οπωσδήποτε συνηρτημένο- σύνολο περί της ρητορικής τέχνης. Το τμήμα της ανάλυσης είναι το στοιχειωδέστερο δυνατό ως προς την οργανική ένταξη του κάθε παραθέματος στην συνάφειά του με τον σχετικό τόπο της "Ρητορικής". Επιλέγονται 104 παραθέματα για την ανάλυση, ενώ προτάσσεται και ένας καθοδηγητικός κατάλογος των υπόλοιπων παραθεμάτων -στα οποία δίδεται το ευρύτερο περικείμενο του παραθέματος με εισαγωγικές, νοηματικές ή άλλες παρατηρήσεις-, με την πρόθεση και το σκεπτικό τα τελευταία αυτά να αξιοποιηθούν προγυμναστικά. Το σύνολο της μελέτης συνιστά το τρίτο τεύχος ενός ευρύτερου έργου (στο πρώτο τεύχος προτίθεται η "Εισαγωγή στον Αριστοτέλη και στην Ρητορικήν του" και στο δεύτερο η "μετάφραση και ο σχολιασμός του πρώτου και του δεύτερου βιβλίου της "Ρητορικής"). Ανάλογη συνολική πραγμάτευση και παρουσίαση σχετικά με την αριστοτελική Ρητορικήν δεν υπάρχει. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)