"Ήταν απόγευμα μες στο δωμάτιο και ξάφνου τα πράγματα σαν να ρουφήχτηκαν από τους τοίχους... και μόνον η τζαμαρία βαριανάσαινε κι έτριζε απ τη ζωή του δρόμου κι απ τις μεγάλες, δραματικές φωτοσκιάσεις του δειλινού... Προσπάθησα να σας μιλήσω μα γυρίσατε και με κοιτάξατε τόσο ανήσυχα, με πρόσωπο κατασπαραγμένο από ένα ιδιότροπο ενδιαφέρον που παρέπαιε ανάμεσα στην απάρνηση και στην αγάπη... Ξαναπήγα κάτι να πω, μα σηκώσατε το δάχτυλο στα χείλη σας κι ακουμπήσατε στο στόμα μου μια δροσερή τρεμάμενη παλάμη. Τότε σας έφυγα και γλίστρησα στου ύπνου μου τον ύπνο και πάλι βρέθηκα στο έρημο δωμάτιο και μονάχα ο ήλιος σαν λίμνη αίματος στη μέση." Η "Μάρθα Σόλγκερ" της Ζέφης Δαράκη, είναι η ποιητική ανίχνευση μέσα από υπαινικτικές, φαινομενικά αθώες και σχεδόν κωμικοτραγικές χειρονομίες και άφωνες πράξεις, του ερωτικού πάθους σαν του μοναδικού μα τελικά πιο δυσπρόσιτου ταξιδιού.