Τι είναι αυτό που ωθεί τα ἀνθρώπινα όντα να κυνηγούν πάντα το όνειρο ενός παραδείσου, αλλά συχνά να καταλήγουν να βιώνουν αδιέξοδα και συγκρούσεις απελπιστικά ματαιωτικές; Τι κάνει ανθρώπους με τις καλύτερες προθέσεις να προσπαθούν να συνδεθούν και να συνυπάρξουν; Κι αντί αυτού να καταλήγουν να αποκαρδιώνονται. Να μάχονται –λυσσαλέα, κάποιες φορές– επαναλαμβάνοντας συχνά, με μικρές παραλλαγές, το ίδιο έργο; Γιατί μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε; Όλα όσα πράττουμε κάτι «λένε», κάποιο λόγο αρθρώνουν, κάτι που αλλιώς δεν μπόρεσε, ενδεχομένως, να «μιληθεί». Βία και καταστροφικότητα, ρητή και υπόρρητη, υπάρχει και στην καθημερινότητά μας. Και στις στενές μας σχέσεις, ίσως κατά κύριο λόγο σε αυτές… Υπάρχουν και άλλα πράγματα, όμως· άλλες πιθανές διαδρομές –δημιουργικότητας, αγάπης, συντροφικότητας– και είναι η δυνατότητά μας να εμπεριέχουμε και να κατανοούμε τις ασυνείδητες συγκρούσεις και αντινομίες μας, και αυτές ακόμα τις καταστροφικές μας ροπές, πού καθιστούν αυτές τις άλλες διαδρομές δυνατές. Η ζωή μας ξεκινάει απέναντι σε ένα βλέμμα, αλλιώς δεν ξεκινάει.