«Αλήθεια, δε με νοιάζει καθόλου πόσο είσαι! Στα μάτια τα δικά μου αυτή τη στιγμή είσαι η "Αφροδίτη", είσαι η θεά μου που θέλω όσο τίποτα να με ταξιδέψεις στις βαθιές σπηλιές και στα κρυσταλλένια νερά του νησιού σου κι απ τη μαγεία που θα συναντήσω ίσως μείνω εκεί για πάντα... Είπε και χάθηκε μέσα στο πλήθος, χάθηκε, όπως χάνονται οι άγγελοι, όταν φεύγουν για το ουράνιο ταξίδι τους... Η Κατερίνα κατέβηκε με βήμα γοργό, σαν να την κυνηγούσαν τα λόγια εκείνα του Στέφανου, σαν να φώναζαν μέσα της οι νεράιδες αυτές που ακολουθούν την Αφροδίτη... Ναι, ένιωθε ευτυχία πριν ακόμη προλάβει να τη ζήσει... Την ένιωθε!»