Κοίτα – ο πρώτος πάγος απλώνεται στους δρόμους μας το πρωί, και το αίμα έχει γεύση άγριου λευκάγκαθου ενώ στα χείλη απόμεινε ίχνος φιλιού, σαν μικρή πληγή∙ κοίτα, πόσο φθαρμένες είναι οι τσέπες από τα χέρια με τα δερμάτινα γάντια, κοίτα πώς ξεχνιούνται όλες οι δικές σου επιπόλαιες ενέργειες, και οι κακές συνήθειες∙ πόσο κοντά κοιμούνται τα πουλιά στα κλαδιά, πόσο γκρίζα φαίνεται η αναπνοή στον αέρα, καθώς ο ήλιος χαϊδεύει τις στέγες της πόλης, τις κορυφές των μαύρων δέντρων από πάνω, και τα κοιμισμένα ψάρια στα αργοκίνητα νερά∙ πώς ο κόσμος σου προσφέρει δώρα – κρύα μήλα, όψιμα λουλούδια, ξαφνικά απάνεμα βραδινά και άλλες χαρές – φάε, πάρε, κράτα, φύλαξε τη μνήμη του καλοκαιριού∙ καθώς θα ωριμάζει στους πνεύμονες η νέα ζεστασιά, καθόλου άσχετη, απαλή, αόρατη, εύθραυστη, σαν ζωντανός μίσχος. Και όλα όσα σου έχουν συμβεί ξαφνικά δεν έχουν καμιά σημασία.