Μέσα από αυτήν τη συλλογή διηγημάτων, ο συγγραφέας θέλει να αναστήσει κομμάτια της κοινωνίας του ‘50 και του ‘60 γράφοντας για τη ζωή στις λαϊκές γειτονιές, μέσα και γύρω στις μικρές και τις μεγάλες πόλεις, για τη ζωή των απλών, των φτωχών και ταπεινών ανθρώπων, των προσφύγων της Μικρασίας, των προσφύγων της επαρχίας, αλλά και των πληγωμένων από τους πολέμους. Τα διηγήματα αυτά, με τις παλιές λαϊκές ιστορίες, δεν μιλάνε για μεγάλους έρωτες, δεν μιλάνε για σπουδαία κατορθώματα ή για μεγάλα έργα. Μιλάνε για τους ανθρώπους του λαού, για τη ζωή με την πολλή πίκρα και τη λίγη χαρά, χωρίς πολλή γκρίνια και βαρυγκόμια, αλλά με πολύ κουράγιο και ελπίδα. Με την ελπίδα πως, δεν μπορεί, θα αλλάξουν τα πράγματα στα χρόνια που έπονταν... Και άλλαξαν... Όπως άλλαξαν...