"προοίμιο για μια εποχή": μη με μαρτυρήσεις ψέλλισε σταύρωσα φίλησα τα δάχτυλα το παιδί έτρεξε το σκυλί συνέχισε να γλείφει κανείς στο απέναντι παράθυρο Σταδίου άδεια κοίταξα μια το μαδημένο πεζοδρόμιο και μια την πόλη που ψυχορραγούσε αύριο η θάλασσα θα έμπαινε στα σπίτια...

ακούμε την καμπάνα της παραίτησης ο θάνατος σημαίνει, τρεις φορές θάνατο αν τον γράψεις: καμία η λογική ολόκληρη θα φέρει τέλος το σκίρτημα είναι υπόθεση στήθους αν θέλουμε έχει καλώς αν δεν θέλουμε πάλι έχει η ασήμαντη διαφύλαξη της ανάμνησής μας μέλλον οστεοφυλάκιο μέρα μου νεκροφόρα στο παρελθόν τρία μικρά παιδάκια από τρία ψηλά βραχάκια έπεσαν κι έσπασαν ακούμε το μονόλογο του μύθου πώς πάει παρ’ όλα αυτά απέραντη η θάλασσα αν σου πετύχει βράχος με ορίζοντα θέλω τη γραμμή που διαχωρίζει και ενώνει ανεκπλήρωτα τόσο που με μισώ αισθάνομαι έναν κόσμο πέρα απ΄΄ το αλφάβητο...