Η ησιόδεια ποίηση, όπως αποκρυσταλλώνεται στα έπη Θεογονία και Έργα και Ημέραι, έχει πρόσφατα επανέλθει στο επίκεντρο του ερευνητικού προβληματισμού αναφορικά με τη λειτουργία της στο πλαίσιο της αρχαϊκής επικής ποίησης. Ο φαινομενικά απλοϊκός ποιητής από τη Βοιωτία, πρότυπο που ο ιστορικός θετικισμός του 19ου αιώνα είχε συστηματικά προβάλει, έχει παραχωρήσει σήμερα τη θέση του σε μια σαφώς διεισδυτικότερη και ωριμότερη θεώρηση της ησιόδειας ποιητικής δημιουργίας. Η μελέτη του κοινού στο οποίο απευθύνεται, η κατανόηση των συμβάσεων που οριοθετούν την επική ποίηση και συνθέτουν τη φυσιογνωμία της, η εξέταση των γενεαλογικά οργανωμένων καταλόγων, όχι ως απλώς μνημονικών μηχανισμών, αλλά ως δομικών μονάδων της παραδοσιακής ποίησης με συγκεκριμένη αφηγηματική λειτουργία, όλα αυτά και άλλα ακόμη στοιχεία δείχνουν πόσο σημαντική είναι η γνώση των ειδολογικών συμφραζομένων μέσα στα οποία γεννιέται και ανθεί το ησιόδειο έπος. Αντικείμενο αυτού του συλλογικού τόμου αποτελούν οι σχέσεις της ησιόδειας ποίησης με την αντίστοιχη λογοτεχνική παράδοση των ανατολικών πολιτισμών, η εικόνα του ποιητή και το είδος της ποίησης που αυτός υπηρετεί, η αναζήτηση της συνοχής ενός πολυπρισματικού ποιήματος όπως το Έργα και Ημέραι, το φιλοσοφικό υπόβαθρο της ησιόδειας δημιουργίας.