Ο Νίκος βρισκόταν σε κώμα τις τελευταίες είκοσι ώρες. Ένα γλυκό φως τον έλουζε, και ενώ ήταν έτοιμος να του παραδοθεί με ανακούφιση, ο Έκτορας τον χαστούκισε και ξύπνησε. Στις επόμενες μέρες συνήλθε. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Όταν αποφάσισε όμως πως ήταν πια καιρός ν αλλάξει τον εαυτό του και τη ζωή του, κατάλαβε πως βρισκόταν σε κώμα όχι είκοσι ώρες αλλά είκοσι χρόνια. Μπαμ. Μυριάδες μικροσυναισθήματα άρχισαν ν αναβλύζουν απ όλα του τα κύτταρα. Αποφάσισε πως δεν ήταν καιρός για πανικούς, πως το προτιμότερο εκείνη τη στιγμή ήταν να βουτήξει σε μια πισίνα και να πλατσουρίσει με τα συναισθήματά του. Ένας πιτσιρικάς, γοητευμένος από τη σκηνή, τον ρώτησε: "Θέλεις να γίνουμε φίλοι;", και ο Νίκος απάντησε: "Με μεγάλη μου χαρά. Εγώ ξέρω να λέω ιστορίες. Εσύ;" "Χμ... Εγώ μπορώ να τις ξεκινήσω".