Ήμουνα άμμος ψιλή και ήσουν η θάλασσα. Ερχόσουν και με έβρεχες, νύχτα και μέρα και πριν προλάβω να στεγνώσω, ξαναγινόμουν μούσκεμα. Με έπαιρνες μαζί σου κάθε φορά και πάνω που συνήθιζα, με γύριζες πίσω στην ακτή με το επόμενο κύμα. Πήρα το ρίσκο. Καβάλησα ένα βότσαλο, που παίζανε παιδιά. Τώρα πνιγμένος. Τώρα αόρατος. Παρέα με τους υπόλοιπους κόκκους, σε έναν σκοτεινό βυθό, να χρυσαφίζουμε στην πρώτη ευκαιρία… Μάταια. Δεν μας βλέπεις. Δεν με ακούς.