Η σύγχρονη εποχή στην οποία ζούμε είναι, περισσότερο από κάθε άλλη στην ιστορία της ανθρωπότητας, εποχή της κοινωνικής αποξένωσης. Της απομόνωσης. Της γειτονιάς στην οποία δεν έχεις χτυπήσει ποτέ το κουδούνι του διπλανού σπιτιού. Της πολυκατοικίας στην οποία ο καθένας κλείνεται στο δωμάτιό του και δεν γνωρίζει ποιοι μένουν στον ίδιο όροφο με εκείνον. Τα ναρκωτικά εξακολουθούν να είναι μια παγκόσμια διαχρονική μάστιγα με τις ίδιες κάθε φορά ολέθριες συνέπειες, για εκείνον που αποπροσανατολίζεται και παίρνει το λάθος μονοπάτι. Το μονοπάτι από το οποίο χρειάζεται διπλάσιος αγώνας για να καταφέρει να επιστρέψει σώος και αβλαβής στην κοινωνία των ενεργών πολιτών. Μέσα στο δυσχερές αυτό πλαίσιο, όλοι εμείς στον ΟΚΑΝΑ υποχρεούμεθα να προσθέσουμε έστω και ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, για όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας που δυστυχώς έχουν μπει στον ψεύτικο κόσμο της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ζώντας από κοντά την καθημερινή αγωνία, το άγχος και τα αδιέξοδα αυτών των συνανθρώπων μας, αισθάνομαι την ανάγκη να αγκαλιάσω κάθε προσπάθεια που γίνεται για να ανακουφιστούν οι συμπολίτες μας αυτοί. Κάθε φωνή μετράει. Κάθε άποψη προσθέτει. Κάθε πρωτοβουλία μας φέρνει πιο κοντά σε άλλη μια κερδισμένη ψυχή. Μια τέτοια προσπάθεια είναι και το συγγραφικό εγχείρημα του καταξιωμένου κοινωνιολόγου & εγκληματολόγου κ. Αναστάσιου Ρούσση, με θέμα : "Ναρκωτικά: Θεραπεία, Θεραπευτικά μοντέλα, Θεραπευτικές κοινότητες". Ο κ. Αναστάσιος Ρούσσης, με την εμπειρία αρκετών ετών και έχοντας ασχοληθεί επισταμένως και μετ επιμονής με το πρόβλημα των ναρκωτικών, προσεγγίζει το ζήτημα σφαιρικά και με λεπτομέρειες. Καταγράφει την ιστορική εξέλιξη της μάστιγας των ναρκωτικών, καθώς και τις προσπάθειες που έγιναν για να βρεθούν θεραπείες. Αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής είναι το παρόν βιβλίο, που οφείλουμε να έχουμε στην προθήκη της κοινωνικής πρωτοπορίας. Και να ανατρέχουμε συχνά στο περιεχόμενο του. Ευχή μου είναι να διαμορφωθούν οι συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να έχουμε, συνολικά ως κοινωνία, αποτελεσματικότερη πρόληψη της νόσου των ναρκωτικών, ώστε να μην χρειάζεται να δίνουμε εκ των υστέρων αγώνα ζωής για την απεξάρτηση και τη θεραπεία. Σε αυτή τη ζωή, πρέπει να προχωρούμε όλοι μαζί ως κοινωνία. Χωρίς αποκλεισμένους. Χωρίς απομονωμένους, χωρίς εγκαταλελειμμένους. Γεώργιος Φωτεινόπουλος, Πρόεδρος Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), Αθήνα, Απρίλιος 2009