Σε μιαν άκρη του σκοινιού ήταν το καραβάκι και στην άλλη καθόταν σταυροπόδι η Νέλλη, με το πηγούνι ανάμεσα στα χέρια της, ενώ το κατοικίδιό της, μια χελώνα που την έλεγαν Κολόμβο, χουζούρευε στον ήλιο. Ο Κολόμβος ήταν πολύ νυσταλέα χελώνα, αλλά όταν ξυπνούσε είχε πάντα ένα βλέμμα λες κι είχε ταξιδέψει σε κάποιο πολύ ενδιαφέρον μέρος, αλλά δεν επρόκειτο να σου το αποκαλύψει ποτέ. Η Νέλλη, το κορίτσι, είναι η κόρη του Κάπτεν Πίμποντι, της λείπει ο πατέρας της, αν και δεν θυμάται να τον έχει γνωρίσει ποτέ. Το μόνο που ξέρει είναι ότι η αλληλογραφία του μαζεύεται ντάνα σ ένα ντενεκεδένιο κουτί στον διάδρομο και ότι κάνει συλλογή από εξωτικά σαλιγκάρια... Η Νέλλη, το κορίτσι μπορεί: ...να κάνει τον ζογκλέρ με πορσελάνινα φλιτζάνια στο σκοτάδι; Γιατί όχι; ...να ζήσει έναν ολόκληρο μήνα τρώγοντας μόνο λεμόνια; Φυσικά! ...να σαλπάρει μ ένα καράβι με πλεκτά πανιά για να βρει τον χαμένο της πατέρα, με μόνη συντροφιά την χελώνα της, τον Κολόμβο; Εννοείται! Όταν η Νέλλη λέει ότι θα κάνει κάτι, το κάνει, ό,τι κι αν είναι αυτό! Και δεν θ αφήσει τίποτα να μπει στον δρόμο της! Ποιος είπε ότι τα κορίτσια θέλουν κούκλες και τα αγόρια πειρατικά καράβια; Η Νέλλη, σαν μια σύγχρονη Πίπη Φακιδομύτη, αποδεικνύει το αντίθετο.