Στο παρόν πόνημα αναπτύσσονται ζητήματα σχετικά με τις αναβιώσεις αρχαίων δραμάτων στη νεότερη Ελλάδα, στο βαθμό που αυτές συνέβαλαν, προάγοντας την αρχαία ελληνική κληρονομιά, στην παραγωγή εθνικής ιδεολογίας. Η μελέτη επικεντρώνεται στην «αποκωδικοποίηση» των σχέσεων αρχαιότητας και νεότερης Ελλάδας μέσα από το ρόλο της μουσικής στις αναβιώσεις αυτές. Τα χαρακτηριστικά που αναλύονται, κατά συνέπεια, απαντούν σε ερωτήματα που ακολουθούν και αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες του νεοελληνικού πολιτισμού: ποιος είναι ο ρόλος της παράδοσης και ποια είναι η θέση της μουσικής στο δίπολο Ανατολή-Δύση που χαρακτηρίζει γενικότερα τη νεοελληνική ιστορία, ποια είναι ιεραρχικά η θέση της μουσικής σε σχέση με το λόγο και τη σκηνοθεσία στο ολικό έργο τέχνης του αρχαίου δράματος, με ποιους τρόπους η μουσική μπορεί να αναδείξει την υπεροχή της στο αρχαίο δράμα ως όπερα και, τέλος, σε ποιο βαθμό αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται σε σύμπνοια ή αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη με την οποία η Ελλάδα συνδιαλέγεται και αλληλεπιδρά. Η συστηματική ενασχόληση με τα θέματα αυτά και ο εποικοδομητικός διάλογος που θα προκύψει αναδεικνύουν μια σημαντική πτυχή της πρόσληψης της αρχαιότητας στη νεότερη Ελλάδα. Μια ιδιαίτερα σημαντική πολιτισμική πτυχή της χώρας μας που αδικαιολόγητα απουσιάζει από τον ευρύτερο επιστημονικό διάλογο.