Η Λέιρε Μπιλμπάο γράφει, όπως η ίδια διευκρινίζει, όχι για τη μητρότητα, αλλά πολύ περισσότερο, μέσα από τη μητρότητα. Πρόκειται για μια ποιοτική διαφορά και μια δήλωση βάθους: Οι στίχοι βγαίνουν στην επιφάνεια. Αρθρώνονται, αναβλύζουν, πηγάζουν μέσα από την ίδια την εμπειρία. Γιατί, πρόκειται για επιτακτική ανάγκη. Το να μιλήσει κανείς γι’ αυτό που ζει, αποκαλύπτοντας την πιο βαθιά του αλήθεια. Κόντρα στο ρεύμα πάνε όσες γυναίκες μιλούν ανοιχτά γι’ αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα τους όταν γίνονται μάνες. Γιατί δεν ήταν παρά μονάχα κόρες, Γιατί ποτέ δεν έφτασα/ να είμαι εντελώς κόρη/ μέχρι που έγινα μάνα, γιατί τις πνίγει η τόση εκπλήρωση, γιατί πώς κάνει κάποιος προσωπικό, δικό του, κάτι τόσο ταυτόχρονα κοινό; Ένα τόσο επιβαλλόμενο πεπρωμένο; Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μάνα, λέει χαρακτηριστικά η Μπιλμπάο και γράφει για τη νέα της ταυτότητα δίχως ταμπού και αναστολές. Είμαι μια μηχανή αναπαραγωγής που επιπλέει στο οξείδιο, μπράτσα, πόδια και νους βαρίδια Για να επισφραγίσει με την αιρετική θέση: Παύω να σκέφτομαι μέσα από μένα, με ηρεμεί η αποδοχή πως αυτή η προέκταση η δική μου δεν είμαι εγώ. Και μόνο τότε κολυμπώ ελαφρώς πιο ελεύθερη.