Στις 13 Απριλίου του 1944, Μεγάλη Πέμπτη, ο δεκαεννιάχρονος σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Νίκος Ν. Γλέζος συλλαμβάνεται στην Πλατεία Συντάγματος. Είκοσι εφτά μέρες αργότερα, στις 10 Μαΐου, εκτελείται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής μαζί με ενενήντα έναν ακόμα πατριώτες. Χιλιάδες άλλοι έχουν προηγηθεί. Κι ώσπου οι κατακτητές να φύγουν από τη χώρα, πολλοί θα ποτίσουν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας. Από την επαύριο ενενήντα δύο σπίτια θα μαυροφορέσουν. Ενενήντα δύο πακέτα προκηρύξεις λιγότερα θα μοιραστούν. Ενενήντα δύο τοίχοι θα μείνουν χωρίς τη "λευτεριά" τους γραμμένη με κόκκινη μπογιά. Ενενήντα δύο "χωνιά" θα κρατήσουν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους. Αν εκείνα τα πέτρινα χρόνια οι διαδικασίες ήταν όπως σήμερα, οι ενενήντα δύο εκτελεσμένοι θα είχαν οδηγηθεί στο νεκροτομείο. Κι είναι σαν να διαβάζουμε την έκθεση του ιατροδικαστή, σχεδόν πανομοιότυπη για όλους: "Εγένετο νεκροψία-νεκροτομή, επί νεαρού ατόμου, αρτιμελούς, κανονικώς αναπτυχθέντος, ηλικίας περίπου είκοσι ετών. Εκ των ευρημάτων διεπιστώθησαν τα εξής: Εις όλον το σώμα φέρει βαρείας κακώσεις, προκληθείσας εξ αμβλέος οργάνου, καθώς και πολλαπλά εγκαύματα. Η καρδιακή χώρα έχει τρωθεί υπό βλημάτων πυροβόλου όπλου, εις δε την κρανιακήν τοιαύτην ευρέθη σφαίρα περιστρόφου. Το παράδοξον, αλλόκοτον και πρωτοφανές, το οποίον και οφείλομεν να υπογραμμίσωμεν, είναι ότι, καίτοι τα τραύματα υπήρξαν θανατηφόρα, εν τούτοις το νεαρόν άτομον δεν κατέληξεν. Εξακολουθεί να ζη". Στις καρδιές και στη σκέψη μας!