«Ήταν αργά τη νύχτα όταν άρχισε να κατεβαίνει κουτρουβαλώντας τα σκαλιά. Δεν ήθελε να τη χάσει. Την είδε να κλείνει πίσω της την πόρτα και να βγαίνει στο πεζοδρόμιο. Ήταν ήσυχα. Το μόνο που άκουγε, ήταν τα τακούνια της και τον ήχο απ’ το λινό χρωματιστό φουστάνι της. Το άρωμα που ανέδιδε το σώμα της καθώς προχωρούσε πέντε βήματα μπροστά του, τον ταξίδευε κάπου μακριά. Ήθελε να απομνημονεύσει τα πάντα γύρω απ’ αυτήν – τον τρόπο που κινείται, που μιλά και που συναναστρέφεται τον κόσμο. Ήταν Σάββατο και δεν είχε εκπομπή στον σταθμό, έτσι θ’ αφιέρωνε τη νύχτα του στην Αλίκη, που τ’ όνομά της αγνοούσε ακόμα». Οι ήρωες του Νυχτερινού Επισκέπτη, μοιάζουν να συγγενεύουν πνευματικώς, να είναι πλασμένοι από το ίδιο υλικό των ονείρων με το οποίο φτιάχνονται τ’ αστέρια. Πότε θα πονούν, πότε θα γελούν και πότε θα αγαπούν. Είναι κι αυτοί άνθρωποι με σάρκα και οστά, που διεκδικούν στη ζωή τους μια δεύτερη ευκαιρία, κι ας μοιάζουν χαμένοι.