ΧΡΟΝΙΑ τώρα. Κάθε πρωί ξυπνάω αρτιμελής
και κάθε νύχτα κοιμάμαι ευνουχισμένος.
ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ για τη θέση μου, για το περίφημο επάγγελμα που. Για τους απρόσωπους μηχανισμούς του συστήματος, για την αναγκαστική εξοντωτική εργασία που την έζησα χρόνια. Για τα διαδοχικά επίπεδα της καταπίεσης, για τον «παράδεισο» που τις «δύσκολες» ώρες προβαλλόταν στην οθόνη ώσπου να γαληνέψουν και να υποχωρήσουν οι εξοργισμένοι, οι επαναστατημένοι κι ύστερα χανόταν μέσα στις ατελείωτες υπηρεσίες και τους ατελείωτους φακέλους της γραφειοκρατίας. Είναι αυτές οι ακόμα γερά θεμελιωμένες απάνθρωπες κοινωνικές δομές. Είναι αυτή η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, πάντοτε η ίδια – υπόσχεση, όραμα, φενακισμός. Μέσα σ’ αυτές λοιπόν τις ουσιαστικά αμετακίνητες, τις τερατώδεις φόρμες που δεν έχουν όνομα, άτομα όπως εσύ, όπως εγώ, πουθενά, έξοδος καμιά δεν υπάρχει. Ή μας πνίγουν, ή αλλοτριωνόμαστε, περπατάμε στους δρόμους γελοίοι, φωνάζοντας, παραμιλώντας. Όλοι οι άλλοι αν κάτι καταλάβουν κάποτε, φοβούνται, τρέμουν, εξακολουθούν να συντηρούν, να προστατεύουν το σύστημα, μερικοί βολεύονται περίφημα. Θέλω να ειπώ γι’ αυτούς εδώ, αυτό το σιχαμερό ανθρώπινο πολτό, που ζει με μικροαντιδράσεις, όπως οι αμοιβάδες, που κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τον τσαλαπατάνε αδίσταχτα και τον εξευτελίζουν σ’ ό.τι ουσιαστικότερο έχει, που δεν καταλαβαίνει ούτε σκοτίζεται να καταλάβει ποτέ την αθλιότητα της ύπαρξής του.
Ή ξαφνικά, κάπου, κάποτε, ένας απ’ αυτούς, μέρα μεσημέρι, χωρίς καταφανείς αιτίες, σκοτώνει τη γυναίκα του, τα τρία-τέσσερα παιδιά του, τον γείτονα, τον άγνωστο που τυχαία περνάει στο δρόμο. Ύστερα τινάζει τα μυαλά του στον αέρα.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ λοιπόν,