[...]«Ναι, ας το πούμε έτσι. Τέλειωσα ό,τι είχα να κάνω εδώ μέσα». «Μα δεν είναι δυνατόν!», λέιε ο υπάλληλος, βγάζοντας αναστατωμένος τα γυαλιά. «Δεν σας θυμάμαι καθόλου. Είχατε εξαφανιστεί πουθενά; Μοιάζετε νέος».[...] «Η διευθύντρια», τον διακόπτω με στεντόρεια φωνή -μήπως και τον ξυπνήσω από το λήθαργο στον οποίο έχει καταφανώς βυθιστεί- «η διευθύντρια, κύριέ μου, είναι μέσα;» Και του δείχνω επίμονα την πόρτα που βρίσκεται πίσω και αριστερά του.[...]Παίρνει από το συρτάρι ένα κλειδί και ξεκινάει. Ανεβαίνουμε άλλες σκάλες και φτάνουμε σ έναν διάδρομο στολισμένο με πορτρέτα γυναικών. Εκεί υπάρχει κάποια μικρή πόρτα. Ο Βλάσης ανοίγει και περιμένει, ευγενικά δήθεν, να περάσω. Βρίσκομαι σ έναν εξώστη. Έναν εσωτερικό εξώστη που βλέπει σε μια ψηλοτάβανη σάλα γεμάτη μακριά τραπέζια, τοποθετημένα εγκάρσια. Επικρατεί σιωπή. Ωστόσο τις θέσεις στα τραπέζια καταλαμβάνουν πλήθος ένστολων ανδρών και γυναικών. Φορούν όλοι τα ρούχα που αναγκάστηκα να βάλω κι εγώ.[...] Η αίθουσα του αναγνωστηρίου είναι επιβλητική. Μακρόστενη, με συστοχίες παραθύρων που την κοσμούν κατά μήκος, με ξύλινους διαδρόμους τριών ορόφων, βιβλιοστάσια, δρύινες ανεμόσκαλες, επιμήκη τραπέζια στολισμένα με χάλκινα ατομικά φωτιστικά παραταγμένα εν σειρά, καρτελοθήκες περίτεχνα φινιρισμένες, σκαλιστές καρέκλες και μαρμάρινη πλακόστρωση. Τέσσερις άνθρωποι με στολή μελετητού σφουγγαρίζουν κοντά στην είσοδο· έτσι ο χώρος μυρίζει βρεγμένη πέτρα και ξύλο. [...] "Βλέπεις πώς κάθονται οι μελετητές", συνεχίζει, "Αυστηρώς εναλλάξ· άρρεν-θήλυ. Αριστερά, στην άκρη του τραπεζιού πάντοτε άρρεν. Με εκείνη που βρίσκεται δεξιά σας αποτελείται ζεύγος. Τα παραγγέλματα που δίνει ο βιβλιοθηκάριος φυλακής απευθύνονται στα ζεύγη. Κοίταξε μη μπερδευτείς. Συντονίσου με την εκάστοτε μελετήτρια. Κατά ζεύγη παρατάσσεσθε για φαγητό, κατά ζεύγη κάνετε τις υποχρεωτικές εργασίες", και με μία κίνηση του κεφαλιού μου δείχνει τους τέσσερις καθαριστές. "Μαζί μ αυτήν, λοιπόν, που θα τύχει να βρίσκεται στα δεξιά σου εκτελείς κάθε παράγγελμα, όπως βέβαια και την πρωινή συνουσία. Μην ξεχνάς· σεβασμός στους ανωτέρους. Κάθισε τώρα εδώ". [...]