Ο Γαλάνης έχει καλά γεράματα. Τόσο που ο καθένας μας μπορεί να τα ευχηθεί για τον εαυτό του. Ανεβαίνει τ ατέλειωτα σκαλοπάτια της Μονμάρτης, για να πάει στο σπίτι του, με βήμα νέου ανθρώπου, ίσιος και ζωηρός. Το σφρίγος του κάνει εντύπωση και το κέφι του ακόμη περισσότερη. Στο ιστορικό πια Ατελιέ του της οδού Κορτό σπινθηροβολεί πάντα το πνεύμα του Γαλάνη, ανάμεσα στις συντροφιές καλλιτεχνών και διανοουμένων, που ανεβαίνουν εκεί πάνω, στην κορφή του λόφου, για να τον ιδούν, να τον χαιρετήσουν και ν ακούσουν από το στόμα του τα περασμένα, αλλά και τα τωρινά, σχετικά με τις τέχνες και την πνευματική κίνησι. Ο πολύπειρος ακαδημαϊκός, ο μεγαλύτερος των σύγχρονων καλλιτεχνών μας στις εικαστικές τέχνες, ο άνθρωπος που τιμά δύο πατρίδες, έφθασε στο Παρίσι πριν από μισό αιώνα και πλέον. Και όπως σήμερα ανεβαίνει γρήγορα, αλλά και με σταθερό πόδι τις σκάλες της Μονμάρτης, έτσι ανέβηκε και στις κορφές της τέχνης. Αξίζει πολύ η αφήγηση όλης αυτής της ιστορίας του Ελληνόπουλου που ήρθε άγνωστο στο Παρίσι και το κατέκτησε. Είναι τιμή για τη ράτσα μας κι ένα φωτεινό παράδειγμα για τους νέους μας, που αγωνίζονται να σταδιοδρομήσουν. [...] (Γ. Πετρέας, Αθήνα, Νοέμβριος 1955)