Ο Χαρίλαος, ορφανός από μάνα που του τη στέρησε νωρίς η φυματίωση, "εισβάλλει" στη ζωή της Μόρφως και τη λεηλατεί. Κι η Ευμορφία, στερημένη και απατημένη, ζώντας με κλειστούς τους ορίζοντες της, δίνει όλο το "είναι" της στο Σπυράκο, το μοναχοπαίδι της. Πώς να ξεσπάσει και πώς να εκφράσει τις ανασφάλειες της, που χρόνια περίμενε τον "άσωτο" σύζυγο για να τον συγχωρέσει... Στο τέλος γίνεται η "κακιά πεθερά". Το πρόσωπο που κριτικάρει για τα πάντα την Ιωάννα, τη γυναίκα του Σπυράκου της. Ο χρόνος περνάει, τα όνειρα χάνονται μέσα σε μια πραγματικότητα που καταρρακώνει. Οι απουσίες γίνονται ατέλειωτες. Αυτός που τελικά δικαιώνει είναι ο απόλυτος έρωτας, που ξέρει να περιμένει, να συγχωρεί, να μακροθυμεί. Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φωτεινής Παπασταματίου-Καββαδά είναι ένα χαρακτηρολογικό πανόραμα από τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 30 μέχρι το 2005 της υπεραφθονίας και του υπερκαταναλωτισμού. Ένα ταξίδι και μια μετάβαση από τις μικρές, κλειστές κοινωνίες της ελληνικής υπαίθρου -όπως είναι χαρακτηριστικά στο έργο αυτή του Μεγανησιού της Λευκάδας- στις απρόσωπες, μεταλλαγμένες και απάνθρωπα πολυάνθρωπες κοινωνίες του "Κόσμου της Απώλειας".