Ποια σχέση υφίσταται μεταξύ ψυχανάλυσης και θρησκείας; Στις σημερινές μας κοινωνίες, όπου η νεωτερικότητα έχει παρασύρει το άτομο, ένα αίτημα νοήματος απευθύνεται στον ψυχαναλυτή ή στον θρησκευόμενο. Για κάποιους ψυχανάλυση και θρησκεία είναι δύο πεδία διαχωρισμένα ως προς το σκοπό τους κι επομένως ως προς τα μέσα τους. Έτσι, η ψυχανάλυση δεν είναι ούτε υπέρ, ούτε κατά της θρησκείας. Αντίθετα, για άλλους η ψυχαναλυτική εμπειρία οδηγεί αναγκαστικά στον αντιθεϊσμό με την ανακάλυψη ότι κάθε θρησκευτική δοξασία είναι αφ εαυτής αυταπάτη. Κάνοντας ένα ξεκαθάρισμα των σημερινών δομών του λόγου, των τεσσάρων δομών των κοινωνικών δεσμών -Του λόγου του κυρίαρχου, του πανεπιστημιακού λόγου, του υστερικού λόγου και του λόγου του αναλυτή-, ο συγγραφέας κάνει μία βαθύτερη μελέτη και ανάλυση της σχέσης ψυχανάλυσης και θρησκείας, εξετάζει την θρησκευτικότητά τους. Η θρησκευτικότητα αυτή, μετέχει του λόγου του ηγέτη για να καταλήξει στην τριαδικότητα, μετέχει στον Πανεπιστημιακό λόγο μέσα από την θεολογία, συμμετέχει στη δομή του υστερικού λόγου, όπου εκεί πλέον ο ψυχαναλυτικός λόγος συναντιέται στις πνευματικές εμπειρίες των πιστών. Σ αυτό το μικρό πόνημα, ο συγγραφέας δείχνει ότι ιστορικά η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, διαφοροποιείται σύμφωνα με τρία ρεύματα -του Φρόυντ του Γιούνγκ, του Λακάν-, του καθενός ξεκινώντας από μια διαφορετική καταγωγή: ιουδαϊκή, πρατεσταντική, καθολική αντιστοίχως. Δείχνει επίσης ότι "η" θρησκεία δεν υπάρχει. Υπάρχουν θρησκείες, ιδιαίτερη η κάθε μία, και στον ανθρώπινο ψυχισμό ενυπάρχει "θρησκευτικότητα".