Ό,τι και να ανασύρει κανείς, απ την κιβωτό του πολιτισμού μας -θρύλους, ιστορίες, γεγονότα, πρόσωπα μυθικά ή ιστορικά- παρατηρεί με δέος κι έκπληξη τους ατελείωτους συνειρμούς, τις αντιστοιχίες και τη συμβολικότητα που αποκτούν, παραλληλίζοντας τα με τωρινές μας καταστάσεις. Αγώνες, πάθη, υπερβάσεις, διλήμματα του τότε, που έρχονται και "κουμπώνουν" άψογα στα μεγέθη του τώρα. Επαληθεύοντας ίσως την άποψη, ότι όσοι αιώνες κι αν περάσουν, ο άνθρωπος στο κουκούτσι του θα παραμένει ο ίδιος. Έτσι κι ο μύθος του Τηλέμαχου, γιου του πανούργου Οδυσσέα και της πιστής Πηνελόπης, μέσ από την πολυσημία των αναφορών του σχετικά με τον άνισο αγώνα, αλλά και τη νίκη του, εναντίον των μνηστήρων-σφετεριστών της περιουσίας του πατέρα του, παραπέμπει στο αιώνιο θέμα εκείνων, που με όχημα την ιδιοτέλεια, το δόλο και τις ανίερες συμμαχίες, διεκδικούν άλλοι προνόμια κι άλλοι την Εξουσία.