- Πόσος Θεός χρειάζεται, γέρο Ζήσο, για δυο χελιδόνια; - Πολλά καντάρια, γιέ μου. Τέτοιος γκαϊλές είναι φόρτωμα για μια ζωή. Πολλές φορές τραβάει και μέχρι το νημούρι. Μπαίνει μέσα μαζί μας. Καβαλίκα στο σβέρκο. Και δε φεύγει με το κρέας που μας τρων οι σκούληκοι. Όχι. Γραπώνεται στην ψυχή. Σα μουχρίτσα. Κι απέ δε φτουράει τότες μήτε Θεός μήτε ζύγια μήτε καντάρια. Γι αυτό βάστα. Και διώξε αυτό το φόρτωμα όσο είσαι έξω από το νημούρι. Διώξτο όσο είσαι ζωντανός. - Με ποιό τρόπο; Ο γέρος ήπιε λίγη ρετσίνα και σφούγγισε το μουστάκι του. - Κάνε τζορβά, είπε. - Τί τζορβά; - Πάρε αντριγιά, πάρε απομονή, πάρε και προσευκή και κάντα χαρμάνι. Μπλάστρωσε μ αυτό την καρδιά κι απέ χτύπα την σα χταπόδι. Μέχρι ν αδειάσει. Μέχρι να μη μείνει μέσα ούτε μια σταξιά αίμα. Και τότες θα ρτει ο Θεός, γιατρός. - Θα ρθει, γέρο Ζήσο; - Καρτέρα τον, γιε μου. Θα ρτει.