ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ Ρουφώντας ο ένας το αίμα του άλλου με χείλια χέρια πόδια στριγγή τριβή των σπλάχνων ξεσκίζοντας σάρκες βυθισμένοι σε λυσσαγμένο πέλαγο λόγια και θρύψαλα στο λαρύγγι κραυγές γυαλιά και μέταλλα καρφωμένα στα στήθη βλέφαρα μεθυσμένα κοχλίες τρομώδεις ξερνούν τον έξω κόσμο αρνούνται ένα πλέγμα δοκιμάζει την αντοχή αναδίνει φωτιές του χώματος θανάσιμες ευωδιές στην κλίνη μια πυροστιά στενάζει βουλιμία κι απελπισία της φλόγας κατατρώγει τις σάρκες. Ορμώντας παραζαλισμένοι μ άλαλη σκλήρυνση κατανικώντας την τρυφερότητα αγρός πυρκαγιάς στο κεφάλι τους άνεμος υπόκωφος βουίζει αφρίζοντας τα κορμιά ρίχνονται το να μες στ άλλο τα όριά τους δαγκώνοντας κάρβουνα αναμένα εκτινάξεις σπλάχνων σπαραγμοί βόγγοι φωνές μισοσκοτωμένα πουλιά μέλη εχθρικά ιταμά κραυγάζουν χτυπούν ζεματιστή η στιγμή αβάσταχτα χαράζει με θολό αναλυωτό γυαλί την κεραύνωση. Θα πέσουν θα καταγκρεμιστούν σε χόβολη και στάχτη πικρή νέκρωση θα περάσουν να ξαναβγούν από αόρατες κόγχες φέροντας σάβανα της σάρκας να τους ντύσουν να τους κρύψουν. Αυτός ο πετρωμένος μέσα χρόνος τους πονά απελπισμένος χρόνος ακανόνιστος παγίδα κρατήρας της στάχτης απ όπου αναδύονται ξάφνου άγγελοι να ξαναπλάσουν τα σώματα μέσα στο μαύρο καιρό να σπείρουν πάνω σε οστά σβησμένα κάρβουνα να φυτέψουν στην ταπεινωμένη σάρκα απάτη της ερωτικής δόξας.