Το 1964, στο «Ολυμπία», το πιο γνωστό υπερωκεάνιο μετανάστευσης Ελλήνων στην Αμερική, ένας Ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος, παίρνει συνέντευξη από μια ηλικιωμένη συγγραφέα, η οποία πρόκειται να εκδώσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο «Οι Ελληνίδες» και υπότιτλο «Η Υποδόρια Επανάσταση». Το βιβλίο αρχίζει και τελειώνει με το πρωτοφανές για την νεότερη Ελληνική Ιστορία, γεγονός της παρασημοφόρησης από την ίδια τη βασίλισσα Όλγα, γυναικών, που συμμετείχαν ως υγειονομικοί στον άτυχο Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Αλλά ποια γεγονότα και ποιες συνθήκες στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος του 19ου αιώνα, προετοίμασαν ουσιαστικά στην απόδοση τέτοιας τιμής σε Ελληνίδες; Πώς εμπλέκονται τα τρία κεντρικά πρόσωπα του έργου, η γιατρός δρ. Μαρία Καλαποθάκη, η διευθύντρια παρθεναγωγείου και εκπαιδευτικός Ασπασία Σκορδέλη και η διακεκριμένη ζωγράφος Κλεονίκη Ασπριώτου; Εντέλει, τι είδους εξελίξεις και πόσο καθοριστικές για τη γυναικεία χειραφέτηση στην Ελλάδα, σηματοδοτεί το πρωτόγνωρο συμβάν, αφού παράλληλα και γύρω από τις τρεις γυναίκες, όλο αυτό το χρονικό διάστημα και από τον 19ο αιώνα, μέχρι περίπου και το μεσοπόλεμο κατά τον 20ο, πολλές άλλες γυναίκες, από διάφορα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και περιοχές του ελληνισμού, μέσα κι έξω από την ελληνική επικράτεια, μόνες ή συλλογικά, κάνουν μια ιδιότυπη «υποδόρια» επανάσταση, διεκδικώντας το αυτονόητο: ανθρώπινη αξιοπρέπεια και συμμετοχή στη δημόσια ζωή της χώρας.