Οι ένορκες βεβαιώσεις χρησιμοποιούνται για περισσότερα από ενενήντα έτη ως αποδεικτικό μέσο στην ελληνική πολιτική δίκη, προσλαμβάνοντας ευρύτατη διάδοση στην καθημερινή δικαστηριακή πρακτική, αλλά και συγκεντρώνοντας τα πυρά της θεωρίας. Υπό την ισχύ του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας επιτράπηκε αρχικά η χρήση τους στις διαδικασίες των μισθωτικών και εργατικών διαφορών, καθώς και των αμοιβών από παροχή εργασίας (677 επ. ΚΠολΔ), ενώ σταδιακά με τις κατά καιρούς τροποποιήσεις του Κώδικα η χρήση τους επεκτάθηκε και στις υπόλοιπες ειδικές διαδικασίες, αλλά και στην τακτική διαδικασία του μονομελούς πρωτοδικείου και του ειρηνοδικείου. Μετά το Ν. 2915/2001, η λειτουργία των ενόρκων βεβαιώσεων ως αποδεικτικού μέσου παρουσιάζει αυξημένο πρακτικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελούν επιτρεπτό αποδεικτικό μέσο, στο σύνολο σχεδόν των διαδικασιών ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων. Επιπλέον, οι ένορκες βεβαιώσεις, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως προς την καθημερινή πραγματικότητα των ειρηνοδικείων και των συμβολαιογραφείων, καθώς η σύνταξή τους προϋποθέτει τη σύμπραξη ειρηνοδίκη ή συμβολαιογράφου. Στη μελέτη επιχειρείται για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία μια ολοκληρωμένη καταγραφή και αντιμετώπιση των ζητημάτων που ανακύπτουν, είτε κατά τη διαδικασία λήψεως της βεβαίωσης ενώπιον του ειρηνοδίκη ή του συμβολαιογράφου, είτε αναφορικά με τη χρήση της ως αποδεικτικού μέσου.