Επιτέλους, ανασαίνω. Γράφω για σένα, για μένα, γράφω για μας. Οι αναμνήσεις αναδύονται, τρέχουνε, ξεμυτίζουν, ξεδιπλώνω το κουβάρι, ξεδιπλώνω τη ζωή μας. Το ένα φέρνει το άλλο και η αναπόληση με παρασέρνει. Θύμησες αγαπημένες, αλησμόνητες, στιγμές δικές μας, στιγμές καθημερινές, στιγμές ευτυχίας που με γεμίζουν και ανυπόμονα στριμώχνονται μες το μυαλό μου. Γράφω ακόμη και για τους άλλους που έφυγαν, αλλά ανεξίτηλα παραμένουν στις αδιάψευστες πτυχές της καρδιάς μου και είναι αναμφίβολα σαν ένα μνημόσυνο, σαν μια επίσκεψη στην περασμένη εκείνη εποχή!