Η ποίηση δεν είναι απλώς λογοτεχνία· είναι τρόπος επιβίωσης και πράξη μνήμης. Μέσα σε ένα ρευστό, αντιφατικό περιβάλλον, κάθε ποίημα του Κλαούντιου Κομαρτίν είναι ένας μοναχικός περιπατητής των ερειπίων, μια πράξη αντίστασης, καθώς η καθημερινότητα δεν εξιδανικεύεται αλλά αποδομείται, σαν πλακάκι που χαλαρώνει κάτω από το βάρος της απώλειας. Στη σκιά αυτών των ποιημάτων, ακόμα και η ευτυχία είναι τρομακτική. Στα ποιήματα που απαρτίζουν την παρούσα ποιητική ανθολογία, ο Κομαρτίν προβαίνει σε μια πολυφωνική καταγγελία της ανθρώπινης αλαζονείας και μιλά για το ανθρώπινο είδος ως ιό –φανατικό καταναλωτή του εαυτού του, σαρκοβόρο και αυτάρεσκο. Ας φανταστούμε τις φλόγες και ας κρατήσουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα θα μπορούσε να μας σταματήσει από μια άλλη μεγάλη ατιμία. Ας φανταστούμε τα λουλούδια και τα οστά κάτω από τα λουλούδια. Τη μοναξιά. Τη μυρωδιά καυτής πίσσας της. Ύστερες τύψεις. Ας φανταστούμε μια χώρα.