Όταν έπεφτε η νύχτα, η γκουβερνάντα της Έβελιν σήκωνε τα σκεπάσματα του κρεβατιού και γλιστρούσε πλάι μου. Ήταν εποχή που παραπονιόμουν ότι υπέφερα από πόνους στα πόδια μου, ψηλά στους μηρούς. Η γκουβερνάντα ξάπλωνε δίπλα μου, φροντίζοντας ωστόσο να μη μ ακουμπά με το σώμα της, και χάιδευε τα πόδια μου με μια παλάμη ψυχρή και άκαμπτη, λέγοντάς μου πάντα την ίδια ιστορία, με μικρές παραλλαγές και γρήγορο ρυθμό, λες και η βιασύνη της αυτή θα μ έκανε να κοιμηθώ πιο γρήγορα. Αλλίμονο, ο ύπνος τέτοιες νύχτες σπάνια μ έπαιρνε. Η άθλια πλήξη, που μ έριχνε το παραμύθι της, κι οι γιγάντιες αράχνες που κατέβαιναν απ το ταβάνι, μ έκαναν να κρατάω ανοιχτά τα βλέφαρα.