Τα παιδιά στην Ελλάδα συχνά τελειώνουν το σχολείο με την πεποίθηση ότι ανήκουν σε ένα ανώτερο έθνος, στο οποίο οφείλει ολόκληρη η ανθρωπότητα να αποτίει φόρο τιμής. Επιπλέον μαθαίνουν ότι το έθνος αυτό δεν μπόρεσε να μεγαλουργήσει σε όλους τους τομείς στα νεότερα χρόνια, γιατί ήταν υπόδουλο στους Τούρκους επί 400 χρόνια. Και γιατί τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη δεν του επέτρεψαν, αδικώντας το, να ανακτήσει την παλιά του λαμπρότητα και τα παλιά του εδάφη, λησμονώντας πως, όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες, εκείνοι ζούσαν στα δέντρα. Οι διατυπώσεις αυτές καλλιεργούν στους νέους ένα αίσθημα αδικίας, πικρίας και μοιρολατρίας που τους εμποδίζει να καταλάβουν πως η ατομική και κοινωνική πρόοδος εξαρτάται από τους ίδιους και όχι από τους κακούς ξένους που μας εμποδίζουν. Επιπλέον η αναφορά στο "εμείς", "εμείς χτίσαμε παρθενώνες", "εμείς γράψαμε τις τραγωδίες", συντέμνει τον ιστορικό χρόνο και τον προβάλλει σε ένα ανιστόρητο και μεταφυσικό παρόν. Ο εκσυχρονισμός της ελληνικής εκπαίδευσης δεν θα γίνει μόνο με νομοθετικές πράξεις που αφορούν το γραφειοκρατικό μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος ή τη διδακτική μεθοδολογία. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα κυρίως κρίνεται στο ιδεολογικό επίπεδο και αν δεν αλλάξει το ιδεολογικό στίγμα του ελληνικού σχολείου, δεν μπορούμε να μιλάμε για εκσυγχρονισμό. [...] Η σημερινή ημερίδα οργανώθηκε με σκοπό να συμβάλει σε έναν ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, επηρεάζοντας τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο θεώρησης του εαυτού μας και του κόσμου που μας περιβάλλει. (από την εισαγωγή του Γιώργου Θαλάσση)