Εύκολο βέβαια στην σκέψη, αλλά πώς το πραγματώνεις. Ωστόσο η απόφαση είχε παρθεί κι έπρεπε να προχωρήσει στο σκάκι τα πιόνια στα επόμενα νταμάκια. Η βασίλισσα να θυσιαστεί και να αποχωρήσει, να βγει μπροστά το άλογο, που θα καβαλήσει ο αξιωματικός, για να καλπάσει σε ορμητικό έφοδο, που θα κάνει συντρίμμια τους πύργους. Για να σωθεί ο βασιλιάς, που αν και είχε χάσει την βασίλισσα, θα έδινε ζωή στα πιόνια. Έπρεπε να πάει να την βρει και να της μιλήσει. Και αυτό τον έβαζε σε σκέψεις και προβληματισμό. Ήταν βέβαιος ότι όταν θα βρισκόταν κοντά της, δίπλα στο αγαπημένο και ποθητό κορμί της, να τον κοιτά με κείνα τα υπέροχα μάτια που έγδυναν την ψυχή του, θα λύγαγε και θα λιποψυχούσε. Γνώριζε ότι οι λογικές του αποφάσεις τότε θα πήγαιναν περίπατο. Θα έσκαγαν σαν παιδικό, αποκριάτικο μπαλόνι. Ωστόσο δεν του επιτρεπόταν να λυγίσει. Έπρεπε να σταθεί αμετάπειστος, αποφασισμένος και δυνατός. Σίγουρα το να χωρίσουν και να πάψουν να βλέπονται δεν θα ήταν εύκολο για κανέναν από τους δυο τους. Σκέφτηκε όμως ότι άλλοι πολλοί στο παρελθόν θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για τις ιδέες τους. Και αυτή θα ήταν μια πραγματική, άκρως ηρωική θυσία, για μια ιδέα. που όμοιά της δεν είχε. Έτσι το είδε.