Η παιδική και η εφηβική ηλικία προσδιορίζονται από πληθώρα προβλημάτων, αναπτυξιακών, κοινωνικών, σχεσιακών. Οι διαταραχές που αυτά προκαλούν στην ψυχική υπόσταση των αναπτυσσόμενων ατόμων είναι αναμφισβήτητες. Το ίδιο κοινά αποδεκτός, όμως, είναι και ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου για την άμβλυνση των δυσκολιών αυτών. Η σωστή γαλούχηση των νέων, η εμφύσηση ακλόνητων ιδανικών σ’ αυτούς και η θωράκισή τους με την καλλιέργεια και την ανάπτυξη της αξιολογικής τους ικανότητας μπορεί να αποτρέψει την υποταγή τους στις σειρήνες επικίνδυνων κελευσμάτων και να εξασφαλίσει την κοινωνική πρόοδο, αφού το πιο ελπιδοφόρο τμήμα του συνόλου θα μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά σ’ αυτή. Ταυτόχρονα, μπορεί να προδιαγράψει και την οικοδόμηση της άρτιας προσωπικότητας των αυριανών πολιτών, προετοιμάζοντάς τους άριστα για τον άδηλο κόσμο του μέλλοντος.