[...] Η τέχνη του ηθοποιού είναι να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση, μια φαντασίωση με το σώμα του, τις κινήσεις του, τη φωνή του, το πνεύμα του, την έκφραση και ερμηνεία του να μεταφέρει στο κοινό ένα χαρακτήρα, μια δραματική δημιουργία. Με την αποδοχή του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός γίνεται αληθινός. Κατά τον Στανισλάφκι, ο ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και μετά την παράσταση η ερμηνεία του η ερμηνεία του χαράζεται στη μνήμη του κοινού. Κατά τον Μπρέχτ, ο ηθοποιός πρέπει να κρατά απόσταση από το ρόλο που υποδύεται. Δεν πρέπει να παρασύρει το θεατή στη μέθεξη και την ταύτιση με το χαρακτήρα που βλέπει επί σκηνής, αλλά οφείλει να τον οδηγήσει στην αντίληψη της βαθύτερης ουσίας του έργου, όπως την παρουσιάζει ο συγγραφέας. Η μπρεχτική αποστασιοποίηση βρίσκεται στον αντίποδα της στανισλαφσκικής ερμηνευτικής. Ποια μέθοδο και σχολή θα ακολουθήσει ο ηθοποιός, αυτό εξαρτάται από το είδος ερμηνείας που θα επιλέξει ο σκηνοθέτης ανάλογα με το έργο που έχει να παρουσιάσει. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι σε θέση να παίζει και με τους δύο τρόπους. [...] (από τον πρόλογο)