Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σύγκρουση θεολογικών απόψεων, μια συγκυριακή ομοαδοποίηση των φορέων τους, ένα άγχος για το ποιος εκφράζει ορθότερα την Παράδοση. Πολλές φορές αυτή η ένταση και το άγχος εξελίσσονται σε ανοιχτό πόλεμο, όχι πλέον θέσεων, αλλά εξουδετέρωσης με κάθε μέσο των "αντιπάλων", των "εχθρών" της ορθής πίστεως. Οι "εχθροί", βέβαια, δεν είναι άλλοι από τους "εν Χριστώ αδελφούς μας". Φαίνεται ότι στις μέρες μας το αυτονόητο: εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν (Α΄ Κορ, 13:9) δεν αποτελεί πια συνείδηση των μελών της Εκκλησίας. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας αναζητά, με αρκετά πρωτότυπο τρόπο, τους κρίκους της Παράδοσης που φωτίζουν και δίνουν διέξοδο εκκλησιαστική στο φανατισμό που υποδαυλίζεται από την εν λόγω "θεολογική σύγκρουση". Ένα κείμενο που αφορά όλους μας, αφού, όπου αναπτύσσεται φανατισμός, εκεί η πίστη παύει να έχει νόημα και ο Χριστός, μοιάζει κι Αυτός -στα τυφλωμένα μας μάτια- είτε απόμακρος είτε ακόμα και κατ εικόνα μας πλασμένος...