Η δίψα για ενότητα των διαφορετικών λεξιλογίων και δρόμων σκέψης θυμάμαι ότι με συνόδευε από τη νεότητά μου. Έχει από καιρό γίνει φανερή η επείγουσα ανάγκη για αλληλοκατανόηση των εννοιολογικών συστημάτων ψυχολογίας-ψυχιατρικής και θεολογίας-ποιμαντικής, αφού και τα δύο πασχίζουν να περιγράψουν το ανθρώπινο μυστήριο, όχι σε συνθήκες εργαστηρίου και άνετης ενασχόλησης, αλλά στην καρδιά δραματικών εξελίξεων της καθημερινότητας. Οι εσωτερικές τραγωδίες, αλλά και τα μυστικά έπη, κάθε ψυχής η οποία παλεύει, είτε με τις απρόβλεπτες ταλαντεύσεις της ζωής, είτε με τις οδύνες της ψυχικής διαταραχής, δεν μπορούν να περιμένουν. Οι ιστορικές περιπέτειες και του τόπου μας και της Εκκλησίας μας είναι υπεύθυνες για την έως τώρα καθυστέρηση της συνάντησης. Όμως μπήκαμε στο δεύτερο τέταρτο του εικοστού πρώτου αιώνα, το οποίο σημαίνει ότι τα πατερικά έργα και οι σχολιασμοί τους κυκλοφορούν πλέον επί δεκαετίες, ενώ η πλούσια ψυχολογική και ψυχιατρική γραμματεία αρχίζει να συνειδητοποιεί τα όριά της και να αποποιείται το μονοπώλιό της. Είναι σαφές πως οι καιροί ωρίμασαν. Η επικράτεια των δύο λεξιλογίων, ιδιαίτερα μάλιστα στα σημεία διαλόγου και συνάντησης μεταξύ τους, προσφέρεται ως μια ευκαιρία σπουδής. Για τους κλινικούς, του ιλιγγιώδους βάθους και της απίστευτης πολυπλοκότητας του ανθρώπινου ψυχισμού, εξαιτίας των οποίων καμία ψυχολογική «σχολή», ούτε όλες μαζί, επαρκούν για να τόν εξηγήσουν. Για τους πιστούς και τους κληρικούς, του θείου έργου δια του οποίου απαρτίσθηκε ο άνθρωπος, καθώς και των ενδοκόσμιων ψυχικών πραγματικοτήτων με τις οποίες φανερώνεται. Μέσα από τις κτιστές εκδηλώσεις που σπουδάζουμε υπάρχει η δυνατότητα να αποκαλύπτονται οι λόγοι και οι τρόποι της ανθρώπινης φύσης. Το βιβλίο αυτό αποτελεί για μένα ορόσημο και καταστάλαγμα.