Οκτώ ερμηνευτικές διαδρομές στο αχανές πεδίο του θεάτρου καταγράφει ο παρών τόμος· οκτώ προσωπικές διαδρομές στα εύφορα πάντα εδάφη της τραγωδίας και της κωμωδίας, άλλοτε εξαντλητικότερες κι άλλοτε πιο βραχείες, που επιχειρήθηκαν κάποτε στο παρελθόν ή στο πρόσφατο παρόν και που τώρα έρχονται -επεξεργασμένες και τοπογραφημένες- να προταθούν επί χάρτου στον αναγνώστη-συνοδοιπόρο που θα ήθελε να τις ακολουθήσει, είτε αυτός γνωρίζει ήδη καλά είτε αγνοεί εντελώς το περιβάλλον τοπίο, τις ευκολίες και τις κακοτοπιές του. Σ αυτή την περιήγηση, η τραγωδία και η κωμωδία εναλλάσσονται ή συμβαδίζουν, έτσι όπως πάντα το τραγικό και το κωμικό εναλλάσσονται και συμβαδίζουν στην ιστορία του πολιτισμού και του θεάτρου μας. Αυτή την ουσιαστική συμπληρωματικότητα και συνεχή μετατόπιση μεταξύ των δυο θεμελιακών θεατρικών ειδών, επιχειρεί να αποτυπώσει -ακουστικά και οπτικά- και ο τίτλος του παρόντος τόμου, επιλέγοντας να συμπαραθέσει στη λέξη "τραγωδία", αντί της καθιερωμένης λέξης "κωμωδία", τη συνώνυμη, εξίσου αρχαία, πλην ασυνήθιστη λέξη "τρυγωδία", που εμφανίζεται κάποιες φορές στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Περί τραγωδίας και τρυγωδίας μελετήματα, λοιπόν, τα οποία συστοιχίζονται εδώ σε μια προσπάθεια χρονολογικής μάλλον ταξινόμησης, η οποία αφορμάται από το αρχαιοελληνικό παρελθόν ("Νόσοι και ιάσεις στην αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία", "Θηβαϊκός κύκλος: Η τοπολογία μιας καταραμένης γενιάς", "Η αναγνώριση στην Ελένη του Ευριπίδη και η κωμική αποκατάστασή της στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη", "Από τις πανηγύρεις του Αριστοφάνη στις ομηγύρεις του Μενάνδρου") για να καταλήξει στο νεοελληνικό ή και παγκόσμιο παρόν ("Φαίδρας Έρως: το παλίμψηστο μιας πολύ παλιάς ιστορίας", "Από τον Αριστοφάνη στον Καμπανέλλη: εναλλαγές και παραλλαγές του κωμικού", "Η πρόσληψη της Ρωμαϊκής και της Νέας Κωμωδίας από τη νέα ελληνική σκηνή", "Η επιβίωση της παρ(ατραγ)ωδίας στη νέα ελληνική δραματουργία") καλύπτοντας ένα μικρό κομμάτι από το χώρο της σχετικής έρευνας αλλά και από τις διαφορετικές δυνατότητες ερμηνευτικής προσέγγισης των θεμάτων.