Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τ’ αντάμωμα με τη νονά Θεώνη κείνα τα χρόνια, τα δύσκολα, τα πονεμένα… Αυτό που μου ’ρχεται στο νου είναι η γεύση, η αίσθηση, το βίωμα, η ζεστασιά της ψυχής στο κρύο του χειμώνα… Ώρες ατέλειωτες κουβέντας με δουλειές, τις Κυριακές που πήγαινα να την επισκεφτώ σ’ εκείνο το μικρό υπόγειο, υγρό κι ανήλιαγο δωματιάκι. Δεν υπήρχαν έπιπλα, πολυτέλειες και τέτοια, παρά μόνο ελάχιστα απαραίτητα πραγματάκια. Ένα σιδερένιο ντιβάνι έπαιζε το ρόλο αναπαυτικής πολυθρόνας. Μισοξαπλωμένες επάνω του η νονά μου κι εγώ, σμίγαμε τις καρδιές μας κι αποθέταμε τα βάρη και τα βάσανα της βδομάδας η μια στην άλλη και ξαλαφρώναμε… Ιστορίες από τη ζωή της νονάς της Θεώνης είχα ακούσει πολλές. Ιστορίες με τ’ αφεντικά και τις κυρίες. Με τα παιδιά τους, που τα ’νιωθε και δικά της παιδιά και που ποτέ δεν τα ξέχασε. Δούλευε, μου διηγήθηκε, κάποτε στα νιάτα της στην Αθήνα σε κάποιο σπίτι και ήταν πολύ ευχαριστημένη. Τ’ αφεντικά την αγαπούσαν και σκόπευαν να της βρουν ένα καλό παιδί να την παντρέψουν. Δεν ήθελε να φύγει από ’κει, όπως συνέβαινε με τ’ άλλα αφεντικά. Ξαφνικά όμως, της ήρθε ειδοποίηση από τη μάνα της στο χωριό να επιστρέψει στο νησί. Έσφιξε την καρδιά της, μάζεψε τα πράγματά της κι ένα πρωινό πήρε το πλοίο του γυρισμού…