H ζωή η ίδια, μας αναγκάζει να καταδυόμαστε στο βυθό της Ύπαρξής μας, για να ανασύρουμε ναυάγια με ελπίδες και προσδοκίες... να βρούμε και να ξορκίσουμε αγωνίες και φαντάσματα που μας κυνηγάνε. Η ζωή, πολλές φορές, τραβάει το δρόμο της ερήμην μας... δίπλα μας άνθρωποι και γεγονότα, σειρά ατέλειωτη, περνάνε χωρίς να ’χουμε αφήσει, να μας αγγίξουνε, παρά μόνο επιδερμικά. Ο Γιάννης βλέπει τον Κόσμο πίσω απ’ τα χοντρά γυαλιά, που δείχνουνε τα μάτια του πότε χαρούμενα και πότε λυπημένα... Τα ένοιωθα κι εγώ αυτά τα γυαλιά, στα μάτια μου, από παιδί... ίδια με του Γιάννη... Μέσα απ’ τους χοντρούς φακούς έβλεπα θαμπά τον Κόσμο και η φαντασία πάσχιζε να καθαρίζει την εικόνα του... αυτή που, τώρα, δίνω με σεβασμό, στον αναγνώστη μου...