Με το σκοτεινό, αινιγματικά δραματικό αποτύπωμα της παραφροσύνης στο τίμιο ελληνικό μέτωπό του στέκεται πάνω από εκατό χρόνια στα νεοελληνικά Γράμματα ο Γεώργιος Βιζυηνός. Στην σύντομη ζωή του κατόρθωσε, κυρίως με τα αφηγήματά του, να διανοίξει την κοίτη του αφηγηματικού μας λόγου όχι μόνο προς το ψυχογραφικό μυθιστόρημα αλλά προς πυκνές και επάλληλες αφηγήσεις όπου να μπορούν να συναιρούνται "εν καθαρά ψυχολογική και ιστορική κρίσει" καθώς ο ίδιος παρατηρούσε, όλα τα αείζωα στοιχεία που συνυφαίνουν και συμβαστάζουν την έμφορτη από ιστορική μοιραιότητα νεοελληνική ψυχή. Ως γλώσσα, ως σύλληψη και βίωση των αφηγημάτων που μας κληροδότησε αισθανόμαστε υπόκωφη αυτή την κρίση να δρα, να λειτουργεί δημιουργικά και να συγκρατεί σε ζωή αμάραντη τα περίλαμπρα, όμως λιγοστά, κείμενά του. Εκατόν σαράντα χρόνια από την γέννησή του, αισθανόμαστε χρέος προς έναν που η ζωή και ο θάνατος αδίκησαν, να τον υψώσουμε ανάμεσα μας και να φωτίσουμε το ευγενές πρόσωπό του και το ελληνοκεντρικό του έργο, το λιγοστό αλλά άξιο αθανασίας. Το έργο αυτό συνιστά δίδαγμα πως ένας αληθινά σπουδαίος δημιουργός μπορεί, με τα πιο ταπεινά της ζωής του υλικά, να πλάσει έργα καλλιτεχνικής περιωπής έμφορτα από το πνεύμα του λαού του. Με τον τόμο αυτό προσφέρουμε στον Γεώργιο Βιζυηνό μιαν από τις αμάραντες δάφνες που του εστέρησε η Ελλάδα όσο εκείνος ζούσε. Η "Ευθύνη"