Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά ξεδιπλώνει, με το χάρισμα μιας γλώσσας γεμάτης αντηχήσεις, το βάθος της ανθρώπινης υπόστασης. Το μυθικό υπόβαθρο συνυπάρχει με τη σύγχρονη καθημερινότητα. Οι ήρωες του βιβλίου έχουν τουλάχιστον δύο όψεις: διαθέτουν τη δύναμη των αρχετύπων και την ευλυγισία της δράσης τους στο παρόν. Άλλοι είναι παγιδευμένοι σε μυθολογικά πρότυπα, όπως η κόρη που ερωτεύεται μέχρι μονομανίας, ο πατέρας που θέλει να γίνει θεός κι η μητριά που ζει ιδιαίτερα άγριες καταστάσεις, κι άλλοι κινούνται ελεύθερα στον ενεστώτα χρόνο συνειδητοποιώντας, ωστόσο, τη σχέση τους με μακρινούς προγόνους. Κι όλοι τους συνεχίζουν την πορεία τους υπό το βάρος ή το φως του πεπρωμένου. Οι δυο γυναίκες-συγγραφείς του μυθιστορήματος αμφιταλαντεύονται για την εξέλιξή του περιπαίζοντας, έτσι, την αναγνωστική μας αγωνία και τα ήθη της μυθιστορηματικής τέχνης. Μιά μουσική υπόκρουση μας συντροφεύει ως το τέλος: ο ήχος της υδάτινης ροής. Τα ύδατα του ποταμού-θεού, του ποταμού-ανθρώπου, του ποταμού-εραστή.