Σαν τσακισμένο δέντρο στην κόψη του γκρεμού, σε στείρα γη, χωρίς ρίζες να τον κρατούν· αισθάνεται ο Άλκης, όταν ξαφνικά βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του και η ζωή τον καλεί να κινητοποιηθεί και να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Αγωνίζεται σκληρά και δείχνει να τα καταφέρνει, όμως, η απληστία, η αλαζονεία και το φοβικό εσωτερικό του κενό τον καταπίνουν και τον ορίζουν. Όταν η μοναδική γυναίκα που αγάπησε αληθινά τον εγκαταλείπει, το ισχυρό του πρόσωπο καταρρέει. Μέσα του συντρίμμια. Νιώθει σαν δέντρο σε καμένη γη που δεν μπορεί πουθενά ν’ αναπαυθεί, να γαληνέψει. Ο εγωισμός του ισοπεδώνεται και οι προσωπικές του ξεχασμένες αξίες μέσ’ από την πονεμένη του καρδιά αναδύονται σε μορφή μετάνοιας. Κάνει τον απολογισμό κι έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Η αγνότητα είναι η ιερότητα της ψυχής που αλαφραίνει το είναι μας.