Όλος ο κόσμος της γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος και η Φαίδρα έμεινε να κοιτάζει τα συντρίμμια. Μέσα της μεγάλωνε ένα παιδί και αυτή ένιωθε φοβισμένη, χαρούμενη και μπερδεμένη. Ν αναρωτιέται πού πήγαν όλοι όσους αγάπησε. Το κρεβάτι του πατέρα άδειο. Αλλά σε εκείνον πρόλαβε να πει ένα αντίο πριν φύγει για πάντα. Το σπίτι άδειο, από την απουσία του Νικόλα, αλλά σε εκείνον δεν ήθελε να πει αντίο. Δεν ήθελε να του πει τίποτα πια. Ήθελε να μοιραστεί τα πάντα με τη φίλη της τη Βικτώρια. Μα και εκείνη απούσα. Πού είσαι; Γιατί με πρόδωσες; Όταν το τηλέφωνο μια άγια νύχτα χτύπησε κι άκουσε την φωνή της να της λέει: "Ζω, είμαι καλά, δεν σε πρόδωσα", όλα έγιναν ασήμαντα. Το πιο σημαντικό ήταν που την ξαναβρήκε. Τη φίλη, την αδελφή, την τσακισμένη, μα πάντα δυνατή Βικτώρια. Βρήκαν το κουράγιο να κοιτάξουν τη ζωή στα μάτια, να γελάσουν και να ορκιστούν πως δεν θα δώσουν σε κανέναν το δικαίωμα να τις πληγώσει ποτέ. Ποτέ ξανά. Όταν η ζωή υφαίνει ανθρώπινες ιστορίες τα παραμύθια παραμένουν παραμύθια